Waar zijn onze doden?

Op 1 en 2 no­vem­ber kijken we jaar­lijks over de grenzen van ons leven heen en denken aan degenen die ons voor­gingen in dit leven. We weten dat hun weg ook de onze zal zijn. Toch goed om daar een keer aan te denken. Daar hoef je ook niet depressief van te wor­den, zeker niet als je denkt aan de heiligen. God heeft name­lijk het eeuwig leven beloofd voor die Hem lief­heb­ben.

In het laatste Bijbel­boek – de Open­ba­ring van de apostel Johannes – zien we een menigte van heiligen rondom de troon van God. Zij hebben de over­win­ning op de dood behaald, zij leven. Van een aantal mensen heeft de Kerk officiëel verklaard dat ze bij God leven in de hemel. Zo’n zalig- of heilig­ver­kla­ring gebeurt na een zorg­vul­dig en langdurig onder­zoek naar de wijze waarop iemand de deug­den heeft beoefend en nadat is ge­con­sta­teerd dat er een onverklaar­ba­re gene­zing heeft plaats­ge­von­den op voor­spraak van die kan­di­daat-heilige. De Kerk kan verklaren dat een gestorvene zeker bij God is. Veel van deze heiligen her­in­ne­ren we ons bij name. We noemen ze in de litanie van alle heiligen.

Er zijn nog meer gestorvenen die inmiddels bij God zijn, maar van wie de Kerk geen zalig- of heilig­ver­kla­ring heeft afge­ge­ven. Ze wor­den niet publieke­lijk vereerd en niet genoemd in de litanie. Maar zij hebben hun eindbestem­ming bereikt in de hemel.

Dan zijn er ook gestorvenen die hun weg naar de eeuwig­heid nog te gaan hebben, zij gaan door een fase van loute­ring. We noemen dat het vagevuur, een wat onge­luk­kige term. Als aardse mens ben je niet zomaar in staat het hemels licht binnen te gaan. Wij kunnen niet in de zon kijken, dan wor­den we verblind. Je zult aan het licht van God moeten wennen en die kans wordt ons ook gebo­den. Niet alles wat wij in het leven hebben gedaan en gedacht kan het licht verdragen. We hebben behoefte aan zuive­ring. Door het vieren van de eucha­ris­tie en ons gebed zijn wij met onze over­le­de­nen verbon­den en helpen we hen ver­der. We bid­den op 1 no­vem­ber tót de heiligen en op 2 no­vem­ber voor de gestorven. Zo vormen wij een grote ge­meen­schap die over de grenzen van de dood heen reikt. En zo zijn we op een dubbele wijze met onze voor­ou­ders verbon­den.

Ron van den Hout
waar­ne­mend pastoor