Priesterboord

Elke ochtend als ik mijn pries­terboordje om doe, bid ik voor een dieper bewust­zijn van de grote verant­woor­de­lijk­heid en omvang van wat het ver­te­gen­woor­digt. Ik ben me bewust van mijn zon­dig­heid en onwaar­dig­heid om het zelfs maar aan te raken.

Al mijn vrien­den en familie kunnen over mijn misluk­kingen ver­tellen, ze hebben het zelf gezien. Ik weet hoe het is om de woor­den te zeggen: “Vader vergeef me, want ik heb gezon­digd”, of om een akte van berouw te bid­den voordat ik de H.Mis vier.

Ik zat op de middel­ba­re school toen de seksueel mis­bruikschandalen voor het eerst uitbraken in het noor­doosten van de Verenigde Staten. Ik kende de controle en de schaduw die zou wor­den geworpen als ik ervoor koos pries­ter te wor­den. Ik kende de ogen van argwaan die zou­den volgen op de titel ‘Vader’ maar ik ver­volgde mijn pries­terstudie en daarna in mijn werk in vele pa­ro­chies, vastbera­den in mijn roe­ping.

Deze week loop ik met pijn in mijn hart rond. Ik ben boos en gefrustreerd als gevolg van de rapporten over mis­bruik in Pennsyl­vania en de situatie rond McCarrick. Mijn voort­du­rende gebed is voor de slacht­of­fers geweest. Elk volgend nieuws­be­richt wordt mijn hart meer ver­scheurd. Wat ver­te­gen­woor­digt het pries­terboord nu het tegen­over­ge­stelde van wat hij zou moeten doen. Terwijl ik rondliep vroeg ik me af hoeveel mensen die mijn boordje zien zich zullen afvragen: “Deze ook?”

Wat betekent het pries­terboord?

Toen ik me de afgelopen dagen ver­plaatste tussen de pastorie en de kerk, over de gangen van de verpleeg­hui­zen en zieken­hui­zen, terwijl ik schoolspullen uit­deelde aan tal­loze buurtjon­ge­ren, dacht ik: “Doe dat boordje af”.

Vanmorgen wilde ik mijn pries­terboord niet omdoen. Ik schaamde me. Ik was moe. Ik was boos. Ik wilde niet afge­schil­derd wor­den met een vlekkerig penseel. Maar ik deed hem toch om. Toen ik later zieke pa­ro­chi­anen in het zie­ken­huis bezocht, liep ik langs een vrouw die bij een kamer stond. Toen ik doorliep naar de lift, kwam ze van ach­te­ren naar me toe en vroeg of ik een katho­lie­ke pries­ter was. Ik rekende op weer een klap, maar toen ik me omdraaide en ‘Ja’ zei, vroeg ze met tranen in haar ogen of ik haar broer wilde zalven die ster­ven­de was aan kanker.

Wat ik de afgelopen dagen ook over het pries­terboord heb gedacht, ze zag het als een teken van hoop en van de aanwe­zig­heid van Christus. Als ik had besloten het niet te dragen, zou haar broer niet het sacra­ment hebben ont­van­gen dat hij zo nodig had en zou haar hele familie mis­schien geen troost hebben ervaren.

Het pries­terboordje gaat niet over mij. Het gaat over Jezus Christus. Het gaat erom dat we ons her­in­ne­ren dat we niet alleen op deze wereld zijn. Nogmaals, ik ben zeker onwaar­dig om het te dragen, maar ik besef dat ik ge­roe­pen ben om het te dragen, niet voor mezelf, maar in het belang van anderen. Terwijl ik het om doe, moet ik er nu aan denken om Gods hulp te vragen om uit te groeien tot een heilige pries­ter van God, een brug en geen obstakel.

Voorbij de pijn

Ik bied mijn excuses aan voor de pijn die ik heb veroor­zaakt terwijl ik het boordje droeg, de keren dat ik mijn plicht om een ​​goede, heilige, gelo­vi­ge pries­ter te zijn heb gene­geerd. Ik vraag om gebe­den van ver­ge­ving en kracht.

Ik bied mijn excuses aan aan degenen die op de meest gruwe­lijke manieren diep gewond zijn geraakt door leden van de lei­ding van de kerk. De kerk was ge­roe­pen om er te zijn om te be­scher­men, en som­mi­ge mannen die de lei­ding had­den hebben gefaald.

Ik weet niet wat morgen zal brengen, maar ik weet dat ik het pries­terboordje om moet doen. De bedie­ning gaat door, ook al is het mis­schien moei­lijker, omdat Christus nog steeds zielen zoekt om in Zijn te­gen­woor­dig­heid en vrede te brengen. Weet dat ik altijd voor u zal bid­den en bid u alstublieft ook een gebedje voor mij?

+ pries­ter Jonathan Slavinskas