Opstaan in het licht van Pasen

Pasen is voor veel mensen een onbekend feest gewor­den. Een tijd gele­den hoorde ik mijn voor­ma­lige stage-pastoor uit Bergeijk ver­tellen over Pasen. Hij verwees ernaar dat er in Neder­land een enquête gehou­den is over de bete­ke­nis van Pasen.

Voor velen is het een extra vakantie­dag, een dag voor familie­be­zoek met tradities als paaseieren en de paashaas. Ruim 45 procent wist niet dat Pasen een Chris­te­lijke feest­dag is. Dat Jezus is opgestaan uit de dood, is bij twee derde onbekend; 15 procent denkt bij Pasen aan de kruisi­ging en dood van Jezus, terwijl dat op Goede Vrij­dag wordt her­dacht.

De ver­rij­ze­nis
Glas-in-loodraam boven het zui­dertrancept van de Sint-Jans­kathe­draal van ’s-Hertogen­bosch
(foto: Wim Koopman)

Zouden wij het zelf in eigen woor­den kunnen uitdrukken wat Pasen voor ons is? Iedere zon­dag bid­den wij in de ge­loofs­be­lij­de­nis: “Die gele­den heeft onder Pontius Pilatus, is ge­krui­sigd, gestorven en begraven, die nedergedaald is ter helle, de derde dag verrezen uit de doden”. Sinds wat er gebeurde op het kruis en met de ver­rij­ze­nis kan niets of niemand ons nog ooit schei­den van Gods zorgzame Liefde. Sinds de zelfgave van Jezus op het Kruis is er altijd een nieuw begin moge­lijk. Zelf het aller moei­lijkste wat mensen zo de­fi­ni­tief bepaald, de dood heeft niet meer het laatste woord. Een ook niet “de dood in de pot” als mensen leven in relatie met een grijze sleur. Dat is zonde. Jammer. Maar ook dat kan keren. Dat is Pasen.

Durf ik dat zelf te geloven? Ieder mens krijgt op zijn levenspad gebeur­te­nissen of omstan­dig­he­den die ons leven heel donker kunnen maken. Wat doen we dan? Waar val ik op terug. Heb ik houvast opge­bouwd? Velen vluchten achter de com­puter weg, achter hun tele­foonscherm, in eenzame zelfred­zaam­heid, in ont­moe­di­ging of in werk werk werk. Wie het Paasgeloof heeft, moet weten dat de verrezen en nu levende Heer, ons telkens weer doet opstaan en kracht geeft. Mensen met een paasgeloof zullen weten dat we niet blijvend op­ge­slo­ten mogen raken in een donker levensgraf, in dingen die we elkaar nadragen, in klaag­zucht of zwartkijkerij. Nee, alles wat te zwaar is draagt een stille hunke­ring van “als de nood het hoogst is, is de red­ding nabij”. Er is in mensen die geloven in de weg die Jezus is, meer veer­kracht dan gedacht. Want wanneer je het niet ziet, is Hij de weg, die je één stap voor is.

Een stap ver­der gaan is, stap voor stap, de weg omhoog hervin­den. Opstaan in hel­dere kracht is los­ko­men van opstan­dig­heid. Leven weer opnieuw zoals een kind zich kan verheugen op een dagje Efteling. Leven vanuit de schoon­heid van Gods beloften. Hij die getrouw is doet ze gestand. Want na de goede Vrij­dag komt mid­den in de nacht, reeds een vooraan­kon­di­ging. De paas­wake vieren we traditie­ge­trouw met in een donkere kerk, waarin we de Paas­kaars als het enige licht binnendragen. Het licht­punt dat je ziet, doet je stralen. De Paas­mor­gen komt. Ook al is het nu nog nacht, de haan kraait al, van een nieuwe morgen. Durf ik dat te geloven en breng ik dat ook in mijn leven in praktijk, dan anticipeer ik op wat ik hoop. Zoals pater Bertus Bus mij eens zijn levens­mot­to ver­woordde: “als je het goede niet ziet gebeuren, begin dan zelf met het goede te doen”.

Dat is Pasen: De Heer is wer­ke­lijk verrezen, Hij heeft de dood overwonnen, Hij blijft ons nabij en roept ons op om altijd te kiezen voor het leven, om met Hem altijd op te staan ... en zo ont­staat een authen­tiek verlangen naar een leven van kleur­rijke liefde, die eeuwig wil zijn...

Stefan Schevers pr.