Pastoor Jo Verhoeven overleden

Vrijdag avondwake en zaterdag uitvaart

Met verdriet moeten we mee­de­len, dat op 8 de­cem­ber 2019 op 86-jarige leef­tijd pastor Jo Verhoeven is overle­den. Pastor Jo Verhoeven was geliefd als aan harte­lijke pastor, die dicht bij de mensen was. Hij was zeer bena­der­baar en ook in de voor­be­rei­ding van de vie­rin­gen, zocht hij met pa­ro­chi­anen naar goede vormen en teksten om de bood­schap van Jezus bij de mensen te brengen.

Vorig jaar vlak voor Kerst kwam bij een opname in het zie­ken­huis voor trombose, aan het licht dat hij ongeneeslijk ziek was. Tot het eind straalde hij rust en ver­trouwen uit. Hij wist dat hij die weg niet alleen hoefde te gaan en dat God daar ook voor hem zou zijn. Zijn aan­dacht voor de mensen behield hij tot het laatst. Vele pa­ro­chi­anen en mensen uit de omge­ving kwamen nog bij hem langs. In alle rust is hij het laatste stukje op weg naar God gegaan.

Avond­wake en Uitvaart

Op vrij­dag­avond 13 de­cem­ber om 19.30 uur zal er een avond­wake zijn in de St. Martinus­kerk te Velddriel met als voor­gan­ger mevrouw M. van Lith. De uit­vaart is op zater­dag 14 de­cem­ber om 11.00 uur tevens in de St. Martinus­kerk van Velddriel.

Korte levensloop

Pastor Verhoeven werd geboren in Velddriel. Als jongeman wilde hij al naar de missie. God riep hem echter om in plaats daar­van in Engeland, Duits­land en uit­ein­delijk in Neder­land in pa­ro­chies het lief en leed van mensen te delen. Pastor Verhoeven heeft vele mensen in Gelderland, Limburg, Duits­land en Brabant door moei­lijke tij­den begeleid, maar ook even­zeer met velen om het leven gedankt. In dank­baar­heid maar ook met het gemis, zijn velen vervuld bij zijn over­lij­den.

Pastor Jo Verhoeven geboren op 14 sep­tem­ber 1933 in Velddriel. Op zijn der­tien­de ging hij naar het semi­na­rie van de kapucijnen in Voorschoten bij Den Haag. Jo wilde echter de missie in en daarom is hij overgestapt naar de mis­sio­na­rissen van Mariënhill in Arcen bij Venlo. Jo wilde mis­sio­na­ris wor­den en het liefst naar Zuid-Afrika gaan. Daarvoor is hij vier maan­den naar Engeland gegaan om aldaar een visum te regelen. Het was in de tijd van van de apart­heid in Zuid Afrika. Nelson Mandela zat toen nog vast op Robbeneiland. Omdat Jo erg gekant was tegen de apart­heid werd tot vier keer toe zijn visum gewei­gerd en kon hij daarom niet naar Zuid-Afrika.

Na het gymnasium begon de ver­dere pries­ter­oplei­ding, zoals twee jaar filo­so­fie wat hij in Zwitserland volgde. Na Zwitserland is hij vier jaar theo­lo­gie gaan stu­de­ren op de uni­ver­si­teit in Würtz­burg in zuid-Duits­land.

Doordat er teveel pries­ters waren in Neder­land wilde Jo zich de­fi­ni­tief ves­tigen in Duits­land. Dit totdat hij door bis­schop Bekkers naar den Dungen werd ge­roe­pen. Hij was verbon­den geraakt met het wel-en wee van de mensen, dus het kostte hem veel moeite. Omdat hij wist dat in Neder­land pastores nodig waren is hij toch geko­men. Na veel twijfel is hij hier 21 jaar als kape­laan actief geweest. Na den Dungen is hij twee jaar naar het Peel­dorp Wanroij gegaan om ver­vol­gens daarna in het Zuid-Limburgse Eijs­den te lan­den. Hier is hij tien jaar pastoor geweest.

Uit­ein­de­lijk heeft hij twee jaar in ’s Hertogen­bosch gewoond tot de pastorie in Velddriel vrijkwam en hij op de vraag van pastoor Ben van Bronkhorst hier als assis­tent-pries­ter aan de slag kon. Nu woonde bij dicht bij zijn familie, maar ook pa­ro­chi­anen mochten al snel Jo zeggen.

Hij werd geliefd als een pastor die dicht bij de mensen was. Hij was zeer bena­der­baar en ook in de voor­be­rei­ding van de vie­rin­gen zocht hij met pa­ro­chi­anen naar goede vormen en teksten om de bood­schap van Jezus bij de mensen te brengen. Met Pasen zorgde hij dat er een fonteintje in de kerk kwam, Er kwam een nieuwe kerst­stal, waarin een heel land­schap verscheen. Tot op de dag van vandaag is het tegen Kerst altijd weer een mooie verras­sing wat er allemaal in het land­schap rond de Kerst­stal te zien is.

Vorig jaar vlak voor Kerst kwam bij een opname in het zie­ken­huis voor trombose aan zijn been aan het licht dat hij ongeneeslijk ziek was. Tot het eind straalde hij rust en ver­trouwen uit. Hij wist dat hij die weg niet alleen hoefde te gaan en dat God daar ook voor hem zou zijn. De trombose ging over, zodat hij wat mobieler werd. Zijn aan­dacht voor de mensen behield hij tot het laatst. Velen pa­ro­chi­anen en mensen uit de omge­ving kwamen nog bij hem langs. Met dank­baar­heid en rust keek hij op naar de foto van zijn liefde­volle ouders. In alle rust is hij het laatste stukje op weg naar God gegaan.