Een nieuwe pastoraal werker
Nadat we tijdens het Franciscusfeest van onze parochie afscheid hebben genomen van Jos Vriesema, dient zijn opvolger zich al aan. Het bestuur heeft mw. Anneke van Veelen als pastoraal werkster aangesteld voor 0,5 fte. Zij zal als opvolger van Jos, in overleg met het pastorale team, diverse taken op zich nemen.
Overigens is Jos nog zeker niet uit beeld verdwenen, hij heeft toegezegd dat hij een aantal lopende zaken zou blijven behartigen tot zijn opvolger is ingewerkt.
In de Kersteditie van ons parochieblad stelt Anneke zich uitgebreid aan u voor:
Anneke stelt zich voor
Op het moment dat ik dit stukje schrijf is het de vooravond van het hoogfeest Christus Koning van het heelal. Met dit feest wordt het kerkelijk jaar afgesloten, waarna vervolgens het nieuwe kerkelijk jaar begint met de Adventstijd. De week tussen Christus Koning en Advent is, zo zou je kunnen zeggen, een overgangsperiode tussen oud en nieuw in. Toevallig is dit eveneens een periode van overgang tussen de pastoraal werkers in uw parochie. Uw vertrouwde pastoraal werker, Jos Vriesema, is onlangs met pensioen gegaan en het parochiebestuur heeft in mij de nieuwe pastoraal werker gevonden voor parochie Heilige Franciscus.
Anneke van Veelen
Graag wil ik mij dan ook hierbij aan u voorstellen. Mijn naam is Anneke van Veelen. In 1965 ben ik geboren in Doetinchem, maar al snel verhuisden mijn ouders naar Vlaardingen, dus ik ben opgegroeid onder de rook van Rotterdam. Van huis uit ben ik protestants opgevoed; ik ging vaak naar de kerk en de zondagsschool, maar zoals zo vaak gebeurt, verwaterde mijn geloof in de puberteit. Na het afronden van de HAVO ging ik de verpleging in. De opleiding was intensief en het was hard werken op de afdelingen. Maar boeiender dan het verpleegkundige aspect vond ik het gesprek met een patiënt, om in moeilijke tijden samen te zoeken naar wat iemand ten diepste beweegt, om kracht te vinden en lichtpuntjes te ontdekken in (de vaak zware) tijd van ziekte. Door de hoge werkdruk was er helaas nauwelijks ruimte om rustig een gesprek te beginnen, laat staan dat er de tijd was om naar een heel levensverhaal van een patiënt te kunnen luisteren.
Beroepsmilitair
In het derde jaar van mijn opleiding heb ik daarom een niet zo weloverwogen, maar geweldige en rigoureuze omzwaai gemaakt; die van de verpleging naar het leger. Ik werd beroepsmilitair bij de Koninklijke Landmacht en uiteindelijk ben ik geplaatst bij het Explosieven Opruimings Commando KL in Culemborg. Dit is een bijzonder mooie periode geweest bij een aparte eenheid. Daar heb ik ook mijn latere echtgenoot ontmoet, met wie ik in 1990 ben getrouwd. In 1991 en 1995 zijn onze twee dochters, Ramona en Astrid, geboren. Als gezin zijn we vele malen verhuisd. Zo hebben we zes jaar in Heerewaarden gewoond en vier jaar in Zaltbommel. Onze oudste dochter zat in Hedel op school.
Vertrouwd
's Zomers gingen we zwemmen bij de Zandmeren in Kerkdriel en 's winters schaatsten we daar in de buurt op een natuurijsbaan; in mijn herinnering was het slechts een ondergespoten, bevroren grasveld onder aan de dijk, midden in het polderlandschap, maar wel compleet verzorgd met verlichting, koek en zopie en muziek.
Toen ik enkele weken geleden, na vijftien jaar, weer door Kerkdriel en vervolgens door de smalle straatjes van Zaltbommel reed, met aan weerszijden de gevels van de oude stadspanden, kwam de hele omgeving vertrouwd op me over. Maar hoewel ik mij helemaal 'thuis' voel in de Bommelerwaard, woon ik er niet meer. Na een aantal jaar in Limburg te hebben gewoond, ben ik in mei 2015 verhuisd naar Sint Hubert, een klein plaatsje bij Wanroij, samen met onze jongste dochter Astrid, die nog thuis woont. Onze oudste dochter, Ramona, studeert in Amsterdam en woont al op kamers. Naast het wandelen met de twee honden in de bossen rond Sint Hubert, zit ik graag met mijn neus in de boeken.
Andere hobby's zijn tuinieren, nieuwe recepten en baksels uitproberen en doe-het-zelven in huis, hoewel het laatste nog niet zo eenvoudig blijkt te zijn als de folders van de bouwmarkt mij doen beloven.
Katholiek geworden
Terug naar mijn verhaal: hoe ben ik uiteindelijk katholiek geworden? In 2001 is ons gezin naar Vinkel verhuisd, een klein dorpje dat zo’n 15 kilometer van Den Bosch ligt. Onze oudste dochter kwam in groep 4 terecht en net zoals de andere kinderen in haar klas wilde zij graag haar Eerste Communie doen. Daarvoor diende ze echter eerst katholiek te worden door het Doopsel te ontvangen. Ik vond dit een grote stap, maar op aandringen van onze dochter nam ik contact op met de parochiepriester en na een uitgebreid catechesetraject is zij gedoopt. Omdat ik onze dochter wilde begeleiden in haar geloof ging ik regelmatig mee naar de kerk. Ik begreep niet veel van de viering, maar waar ik wel door geraakt werd was het gebed van de priester tot God, die hij in ons midden aanwezig wist in de Eucharistie. Het kwam op mij over als een ontmoeting met de Heer zelf?! Hier wilde ik meer van weten. Ik ging de geloofscursus volgen om mij te verdiepen in het geloof van de katholieke Kerk. Op deze cursus heb ik nog les gehad van Jos Vriesema over de bijbel (een balletje kan soms bijzonder rollen). Langzamerhand groeide bij mij de wens om zelf katholiek te worden en een paar jaar later, in 2003, heb ik het sacrament van het Vormsel uit handen van Mgr. Hurkmans ontvangen.
Studie theologie
Na de geloofscursus wilde ik verder leren en langzamerhand rees ook weer het verlangen om, net zoals in de verpleging maar dan op andere wijze, dat wil zeggen vanuit een gelovige houding, naar mensen te mogen luisteren en te delen in verhalen van vreugde en verdriet, pijn en hoop, onvermogen en desondanks toch zoeken naar nieuwe wegen in het leven. Het mondde uit in een studie theologie en godsdienstwetenschappen.
Vrijwilliger
Tijdens deze studie heb ik als vrijwilliger in vele werkgroepen meegedraaid; ik was onder andere lid van diverse werkgroepen voor sacramentencatechese, een avondwakegroep, een poetsgroep en ik verzorgde mede het jongerenpastoraat. Hoewel het participeren in een werkgroep niet altijd eenvoudig te combineren was met gezin en studie, en soms veel tijd in beslag nam, gaf het zoveel voldoening om samen met andere mensen handen en voeten te geven aan het geloof. Het is mijn vaste overtuiging dat iedere gelovige en iedere werkgroep (of het nu een catechetische, of een ondersteunende werkgroep is) op eigen en unieke wijze bijdraagt aan de opbouw, maar zeker ook aan de bloei van het parochieleven.
In 2014 heb ik na veel omwegen mijn licentiaatsdiploma in de Godsdienstwetenschappen behaald aan het Theologisch Instituut De Tiltenberg in Vogelenzang, dat geaffilieerd is met de Pauselijke Universiteit van Lateranen in Rome.
Stage in Sint Anthonis
In het laatste jaar van mijn studie heb ik ook als lid van het pastoraal team gewerkt in de parochie Maria, Moeder van de Kerk te Sint Anthonis, een parochie die bestaat uit veertien deelparochies; dit om in te groeien in de complexiteit en dynamiek van een grote fusieparochie. Om een en ander kort te houden: ik heb in dit stagejaar veel geleerd.
Uiteindelijk blijkt datgene (Degene) wat ons bindt, vele malen sterker te zijn, dan dat wat ons scheidt.
Aan het werk
In de parochie Heilige Franciscus hoop ik binnen het pastoraal team met mijn kennis en ervaring mede bij te dragen aan de eenheid, de opbouw en de bloei van de parochie.
Opgaand naar het Hoogfeest van Christus Koning bid ik dat wij als parochie de Heer Koning in ons leven laten zijn, dat wij ons altijd mogen laten leiden door het goede, elkaar ook in moeilijke tijden steunen en Gods liefde blijven uitdragen in de wereld.
Al in december zullen mijn werkzaamheden aanvangen en wil ik kennismaken met de parochie. Tijdens de talrijke vieringen in de decembermaand zal ik op verschillende plaatsen in de parochie aanwezig zijn en ik hoop van harte u te mogen ontmoeten in uw kerk, in het parochiecentrum of elders. Tot ziens!
Anneke van Veelen
