Er zit een gat in mijn emmer

Mis­schien kent u het Engels­ta­lige liedje nog: There's a Hole in My Bucket. Ik heb het zelf ooit in mijn kin­der­ja­ren opgepikt, ik neem aan bij de jeugd­ver­eni­ging Jong Neder­land waar­van ik toen lid was.

Het is een dialoog tussen Henry en Liza. Henry heeft een emmer met een gat erin; de emmer is lek. Liza ver­telt Henry de emmer te repareren, maar die weet niet goed hoe hij dat moet doen. Liza geeft hem de sug­ges­tie om daarvoor stro te gebruiken. Om het stro te kunnen snij­den heeft hij een mes nodig, maar het mes is bot. ‘Dan moet je het slijpen’, zegt Liza. ‘Waar­mee moet ik het slijpen’, ant­woordt Henry. ‘Met een slijpsteen.’ Maar daarvoor heeft hij water nodig! en hoe kan hij dat halen? ‘Met een emmer’, ant­woordt Liza. En dan begint het liedje weer van voren af aan: ‘There is a hole in my bucket’.

De tekst van het liedje kun je blijven zingen, en op een gezellige avond als ie­der­een in de stem­ming is, is het nog leuk ook.

Er is een vicieuze cirkel. Er is een probleem, en van het ene probleem kom je in het andere, en je geraakt er niet uit.

Ik zou het pa­ro­chie­le­ven ook wel een vicieuze cirkel willen noemen, als het gaat over de finan­ciën. En daar zou ik even bij willen stil­staan in het kader van de actie voor de gezinsbijdragen/kerkbijdragen, de lan­de­lijke en oecu­me­nische actie Kerk­ba­lans.

Er is al jaren een ten­dens gaande van lagere gezinsbijdragen. Eerst stegen de bijdragen nog wel, maar ze hiel­den de inflatie niet bij. Er waren wel min­der deel­ne­mers, maar samen brachten ze toch nog steeds een beetje meer bij elkaar. Een paar jaar gele­den – net vòòr de uitbars­ting van de mis­bruikschandalen - gingen lan­de­lijk de bijdragen echt omlaag. Het laatste jaar zijn de bijdragen bijna in een vrije val terecht geko­men, en onge­twij­feld heeft dat te maken met het nieuws over kerk­slui­tingen.

Hoe gaat het dan? Velen trekken hun bijdragen in als ze horen dat de kerk in de toe­komst gaat sluiten, dat heeft tot gevolg dat de pa­ro­chie nog slechter bij kas komt te zitten en de kerk­slui­ting feite­lijk nog sneller dich­ter­bij komt. We geraken in een vicieuze cirkel.

Het sti­mu­leert ook niet om te geven als je weet dat de pa­ro­chie verlies draait. Je denkt dan: het verdwijnt in een bodem­loze put. Ik kan mijn geld beter beste­den.

Zo komen we van de drup in de regen. Wie doorbreekt deze ne­ga­ti­vi­teit? Hoe geraken wij hieruit. Simpele oplos­singen zijn er niet. Maar ik zou u op het hart willen drukken: als het zo doorgaat met de kerkbijdragen, red­den we het niet. Niet alleen wat betreft de kerk­ge­bouwen, maar ook wat betreft de inzet van de pries­ters, diakens en pas­to­raal werkers, ook wat betreft pas­to­rale en ker­ke­lijke ac­ti­vi­teiten, vie­rin­gen, ma­te­ri­alen, vrij­wil­li­gers, een pa­ro­chie­cen­trum, enzo­voort.

Mijn kerk viert. Mijn kerk in balans. Dit is het thema van de actie Kerk­ba­lans. Een pa­ro­chie moet in balans zijn, pas­to­raal voldoende actief en finan­cieel gezond. Veel pa­ro­chies hebben nog wel vermogen uit het verle­den achter de hand, en daar­mee kunnen ze het nog wel een tijdje uit­zingen. Maar voor een levende pa­ro­chie is levend geld nodig, geld dat jaar­lijks bij elkaar wordt gebracht. Een pa­ro­chie die het moet hebben van het vermogen (en mis­schien wel op het vermogen inteert) is niet in balans.

Helpt u uw eigen pa­ro­chie uit deze negatieve spiraal?

Bij ons pa­ro­chie­blad Fran­cis­cus tussen de Rivieren ont­van­gen pa­ro­chi­anen een acceptgiro om bij te kunnen dragen. Mis­schien maakt u auto­ma­tisch al een (bij­voor­beeld jaar­lijkse of maan­de­lijkse) bijdrage over. Ik hoop dat u dan deze extra oproep niet ver­keerd begrijpt. Want op de aller­eerste plaats willen wij u bedanken voor de bijdragen die u regulier doet.

Grote en kleine bedragen, wat u kunt missen, alles is welkom en nodig. Helpt u het gat in de emmer mee dicht te maken?

Ron van den Hout, waar­ne­mend pastoor