Hemelvaartsdag

Oudste afbeel­ding van Hemel­vaart
Ivoren plaat de ‘Reidersche Tafel’
dateert rond het jaar 400 na Christus
Baye­rische National­mu­seum in München

De evangelist Lucas beschrijft beeldrijk hoe Jezus naar de hemel opstijgt. Maar meer dan over wolkjes gaat Hemel­vaart over loslaten en ver­wach­ten. In de Han­de­lin­gen van de Apos­te­len gaat Lucas uit­ge­breid in op de manier waarop Jezus uit het zicht van de leer­lin­gen verdween.

Veer­tig dagen lang had hij hen herhaal­de­lijk bewezen dat hij na zijn lij­den weer in leven was, schrijft Lucas. Toen hij weer eens bij hen was, sprak hij over de heilige Geest, die over hen zou komen en de kracht zou geven om te getuigen.

Het wordt nog beeldrijker als Lucas ver­volgt: Terwijl Hij zo heen­ging en zij nog naar de hemel ston­den te turen, ston­den er opeens twee mannen naast hen in witte kleren, die zei­den: ‘Galileeërs, wat staan jullie daar toch naar de hemel te kijken?’

De engelen leggen de leer­lin­gen uit dat Jezus zal weerkeren, ooit, om de wereld te helen. Ver­vol­gens doen de leer­lin­gen wat Jezus hen heeft opgedragen: bijeen blijven in Jeru­za­lem, bid­den en wachten op de beloofde heilige Geest.

Bete­ke­nis

1. Jezus wordt hoog verheven

Met Hemel­vaart leren we nog een keer - als een herhaling van de ver­rij­ze­nis - dat de dood niet het laatste woord heeft. Na de verne­dering aan het kruis volgt Jezus’ verhef­fing, zoals Paulus prach­tig bezingt in zijn hymne over het voor­beeld van Christus.

We doen Jezus tekort als we hem enkel be­schou­wen als een voor­beel­dige mens op aarde, iemand die ons voorleeft wat echte men­se­lijk­heid is.

Hij is God zelf, die op aarde kwam om de mensen te bevrij­den van hun verwrongen beel­den van hem. Sinds Jezus begrijpen we pas echt dat God liefde is, bereid om tot het uiterste te gaan om het hart van mensen te raken en hen naar Hem toe te keren.

2. Hou me niet vast

Met Hemel­vaart dringt het tot de apos­te­len door dat ze Jezus voor­taan op een andere manier in hun leven kunnen toelaten. Eigen­lijk is het een verhaal vol realisme en best herken­baar voor wie een dier­ba­re verloor. Aan het aardse bestaan van Jezus is een eind geko­men. Het kost tijd om dat goed te beseffen en te aan­vaar­den. Hoe kunnen we hem nu een plaats geven in ons leven?

In het evan­ge­lie volgens Johannes krijgt Maria Magdalena van de verrezen Jezus te horen: Houd me niet vast. Ik moet nog opstijgen naar de Vader. Dat lijkt gevoelloos. Ziet Hij haar ont­red­de­ring dan niet? Daar is een serieuze portie bezieling en ver­beel­ding voor nodig, maar dat maakt het ook zo boeiend! Het heeft geen zin te betreuren dat Hij er vandaag niet meer is zoals 2000 jaar gele­den.

3. Wat sta je naar de hemel te kijken?

Hoe absurd lijkt dat roman­tische wolkje waar menige kunste­naar zich zoals Lucas op beriep (en dat steevast terug­komt in kin­derteke­ningen), als je beseft hoe rea­lis­tisch de bood­schap van Hemel­vaart wel is. Blijf niet piekeren over wat voorbij is, maar kijk vooruit! In andere passages over de laatste ver­schij­ningen van Jezus geeft Hij een dui­de­lijke opdracht: Maak alle volkeren tot mijn leer­lin­gen en leer hun te onder­hou­den wat ik jullie geleerd heb.

Bete­ke­nis vandaag

1. Hemel­vaart, de context van alle­dag?

De ont­red­de­ring die de leer­lin­gen voelen als Jezus de­fi­ni­tief uit hun gezichts­veld verdwijnt, is best herken­baar voor chris­te­nen vandaag. Want het is soms moei­lijk om afscheid te nemen van al wat zo van­zelf­spre­kend was in de chris­te­lijke samen­le­ving van vroe­ger. We komen samen om te bid­den en voelen ons daarin zon­der­lin­gen. Vaak lijken we alleen maar te wachten op iets of iemand die er nieuw leven in kan blazen. Laat dat wachten dan een actief ver­wach­ten zijn! We hoeven dat afscheid van de chris­te­lijke samen­le­ving niet louter nega­tief in te vullen. Het afscheid van wat van­zelf­spre­kend was, geeft ruimte aan de Geest.

De Eucha­ris­tie is het moment waarop het altijd weer kan gebeuren. In de Eucha­ris­tie zitten immers heel Pasen, Hemel­vaart en Pink­ste­ren keer op keer vervat.

2. Op naar Galilea

Niet alleen in de Eucha­ris­tie kan het gebeuren. In het evan­ge­lie volgens Matteüs zeggen de engelen aan de vrouwen bij het lege graf: Hij is uit de doden opgewekt, en zie, hij gaat u voor naar Galilea. Dat is de plaats waar het voor de leer­lin­gen allemaal was be­gon­nen. Midden in hun dage­lijkse leven trad Jezus binnen om hen te roepen en vissers van mensen te wor­den.

Hoe vieren katho­lie­ken Hemel­vaart?

In navol­ging van wat Lucas schrijft, viert de kerk Hemel­vaart op de 40^ste dag van Pasen. Die dag valt altijd op een don­der­dag. Weer 10 dagen later is het Pink­ste­ren. Dan vieren we de gave van de heilige Geest. Het getal 40 staat voor een leven of gene­ra­tie lang. Het is ook het getal van de voor­be­rei­ding en van ver­wach­ting (denk aan de Veer­tig­da­gen­tijd).

De gebeur­te­nissen van Pasen zijn zo vol bete­ke­nis voor wat het chris­te­lijk geloof allemaal inhoudt, dat het goed is om daarvoor tijd te nemen. De ver­rij­ze­nis van Jezus, zijn verhef­fing en de zen­ding van de Geest wor­den gevierd op drie ver­schil­lende momenten, maar zijn in wezen één: Pasen, Hemel­vaart en Pink­ste­ren.

(bron: Kerknet.be)