Beste broe­ders en zusters,

Velen van u zullen het met mij eens zijn dat onze tijd las­tig en duister is. De corona­cij­fers zijn hoog en de samen­le­ving is voor een deel weer tot stilstand geko­men. Steeds lui­der klinken opnieuw de zorge­lijke verhalen uit onze zieken­hui­zen en ver­zor­gings­hui­zen. Niet weinig mensen voelen zich een­zaam en de econo­mische gevolgen van de corona­pan­de­mie geven bij velen een gevoel van bestaansonzeker­heid.

Giftige sfeer

Het lijkt een algemene ten­dens dat in Kerk en wereld de lontjes korter wor­den en de span­ningen groter. In deze dagen horen wij voort­du­rend over de gif­tige sfeer binnen de Verenigde Staten. Ik maak mij grote zorgen over de toe­ne­mende span­ningen, ook in ons goede vaderland. Iemand met een andere visie wordt te snel gezien als een vijand.

Ik noem ook de polari­sa­tie rond het beleid van onze paus Fran­cis­cus. Allerlei katho­lie­ke sites waar de paus bij voor­baat met wan­trouwen tegemoet wordt getre­den. Deze ont­wik­ke­lingen ondermijnen de on­der­lin­ge ge­meen­schap en de ver­bon­den­heid met de paus als de hui­dige Petrus in ons mid­den.

Saam­ho­rig­heid en on­der­lin­ge ver­bon­den­heid staan onder druk. Op sociale media, helaas ook chris­te­lijke media, krijgt haat steeds meer ruimte. Vaak zijn mensen niet meer bereid om te argumen­te­ren maar wordt er alleen hard en onbarm­har­tig geschol­den. Per­soon­lijke bele­digingen zijn steeds meer in de mode geko­men.

Bruggen bouwen

Tijdens de vie­ring van Aller­hei­ligen op 1 no­vem­ber lazen wij uit de Bergrede de zalig­spre­kingen. Ik vierde de Eucha­ris­tie in de ka­the­draal en tij­dens de preek heb ik twee van die zalig­spre­kingen naar voren gehaald: zalig de zacht­moe­di­gen en zalig de vrede­stich­ters. Veel mensen hebben hun gemoed verhard en zijn niet meer bereid om in de schoenen van een ander te gaan staan. Het gevolg is ver­baal en helaas ook steeds meer fysiek geweld. De recente terreur in Frank­rijk en Oos­ten­rijk vormt daar een verdrie­tig voor­beeld van. Of denken wij aan de bedrei­ging van docenten in ons eigen land.

Juist volgelingen van Christus zijn ge­roe­pen om zich steeds opnieuw te bekeren. Alle hard­heid achter ons te laten en zacht­moe­dige mensen te zijn. In onze dagen hebben wij ook behoefte aan vrede­stich­ters. Geen bruggen tussen mensen opblazen maar bruggen bouwen. In het besef dat God alle mensen een unieke waar­dig­heid heeft verleend. In kracht van Gods Geest zijn wij ge­roe­pen de vrede van Christus concreet zicht­baar te maken in de omgang met elkaar.

Diaken­wij­dingen

Gelukkig zijn er in deze las­tige en donkere tijd toch ook momenten dat wij feest kunnen vieren. Voor mij per­soon­lijk en voor het gehele bisdom was dat afgelopen zater­dag. Tijdens een fees­te­lij­ke vie­ring van de heilige Wil­li­brord, patroon van onze Neder­landse kerk­pro­vin­cie, mocht ik vier per­ma­nente diakens en twee diakens op weg naar het pries­ter­schap wij­den. Door de corona­cri­sis kon de ka­the­draal maar 30 mensen toelaten maar gelukkig bood de perfecte live­stream in de Sint Jan uit­komst. Enkele duizen­den gelo­vi­gen kon­den zo met ons verbon­den zijn en waren getuigen van de wij­ding. Met een dank­baar gevoel denk ik terug aan de wij­dings­plech­tig­heid die, ondanks alle coronabeper­kingen, waar­dig en fees­te­lijk is verlopen.

Dienend geloven

Diakens en pries­ters hebben binnen onze Kerk een eigen opdracht. Zij staan niet boven maar tussen de andere gelo­vi­gen. In het voetspoor van Christus willen zij niet gediend wor­den maar zelf dienen. Onze gewijde broe­ders zijn er voor de ver­kon­di­ging van het Woord, de bedie­ning van de sacra­menten en het onderling dienstbe­toon. Zo kunnen zij een be­lang­rijke bijdrage leveren aan het leven van pa­ro­chies en onze geloofs­ge­meen­schappen maken tot, met de woor­den van paus Fran­cis­cus in zijn recente en­cy­cliek Fratelli Tutti, een echte broe­der- en zuster­schap.

Missio­nair elan

De heilige Wil­li­brord landde in 690 met andere monniken op onze kust. Hij kwam als een vreugdebode om te ver­tellen over Gods mensen­liefde. Als mis­sio­na­ris heeft hij de persoon en het Evan­ge­lie van Christus in onze streken bekend gemaakt. Hij trok rond en verkon­digde Gods onvoor­waar­de­lijke liefde in Christus. Wil­li­brord was aller­eerst her­der. Hij besefte met open han­den te moeten leven. Als gees­te­lij­ke bede­laar had hij bij Christus voedsel ten leven gevon­den.

Onze zes nieuwe diakens zijn ge­roe­pen om ook zelf mis­sio­na­ris te zijn. Alleen op de winkel passen is geen toe­komstbesten­dige optie. Het gaat erom crea­tief nieuwe wegen te vin­den om mensen van vandaag te bereiken met het Evan­ge­lie. Onze nieuwe diakens kunnen nieuwe wegen inslaan om vooral ook jonge mensen te bereiken. Wij weten dat onze cultuur helaas in menig opzicht de missio­naire opdracht eer­der blok­keert dan sti­mu­leert. Voor veel tijd­ge­no­ten is de hemel immers verdwenen. Maar als vrien­den van Christus kunnen en mogen wij niet moedeloos zijn. Mis­schien af en toe wel vermoeid. Maar dan is het tijd om te rusten om daarna weer te zaaien en het ver­trouwen dat God zelf zal zorgen voor de oogst. Steeds weer mogen wij de netten uitgooien. Gods Geest werkt ook vandaag.

Biddend be­ge­lei­den

Door de corona­cri­sis was een massale vie­ring in de ka­the­draal niet moge­lijk maar wij kunnen onze nieuwe wij­de­lin­gen wel massaal met ons gebed onder­steunen. Ikzelf ben dank­baar voor alle gelo­vi­gen die voor mij als bis­schop bid­den. Het is bij­zon­der bemoe­digend te weten dat mensen mijn pas­to­rale opdracht bid­dend be­ge­lei­den. Een en ander geldt na­tuur­lijk ook voor de zes nieuwe diakens. Ook in deze las­tige en onzekere tijd richten wij onze ogen op de Heer van de toe­komst.

Tijdens de wij­dings­plech­tig­heid lazen wij de in­druk­wek­kende woor­den uit de Hebreeënbrief: Christus is dezelfde gis­te­ren, vandaag en tot in eeuwig­heid. Zoals Wil­li­brord missio­nair in het leven stond en het geloof van zijn doopsel gestalte gaf, zo mogen wij dat allemaal doen. Onze pries­ters en diakens, juist ook de wij­de­lin­gen van afgelopen zater­dag, hebben een bij­zon­dere taak om anderen gelovig te in­spi­re­ren.

Met de woor­den van Wil­li­brord mogen wij elkaar in de naam van God geluk wensen:

in nomine Dei feliciter

+ Mgr. dr. Gerard de Korte