Derde Woord ter Bemoediging van Mgr. De Korte

Beproefd maar niet zonder hoop

Broe­ders en zusters,

Deze tijd van crisis is ook een tijd van be­proe­ving. Wij mogen dan ook blij zijn met alles wat ons kan bemoe­digen. Per­soon­lijk denk ik dan aan twee recente ini­tia­tie­ven van onze paus Fran­cis­cus. Op 25 maart, het hoog­feest van de Aan­kon­di­ging van de Heer, heeft hij, in ver­bon­den­heid met chris­te­nen van allerlei kerken over heel de wereld, om 12.00 uur het gebed des Heren gebe­den. Een prach­tig oecu­me­nisch ini­tia­tief waar miljoenen chris­te­nen aan hebben deel­ge­no­men. Ikzelf heb in de kapel van het bis­schophuis met enkele mede­wer­kers het Onze Vader gebe­den. In deze tijd van crisis en be­proe­ving kunnen wij in gebed onze zorgen bij de Heer brengen.

Twee dagen later, op 27 maart, was er op een leeg Sint Pieters­plein een in­druk­wek­kend uur van gebed dat werd af­ge­slo­ten met de ze­ge­ning van stad en wereld. De paus had een verstaan­ba­re en laag­drem­pe­lige ver­kon­di­ging over de storm op het meer. Angs­tige leer­lin­gen mogen ervaren dat Christus de storm bed­wingt. Hij is de Heer. Ook vandaag, zo zei paus Fran­cis­cus, mogen wij geloven dat Christus bij ons is in de hui­dige storm. In alle angst en klein­ge­lo­vig­heid mogen wij ons veilig weten bij Hem.

Be­proe­ving van Jezus

Wij staan op de drempel van de Goede Week 2020. De ko­men­de week gedenken wij de aan­komst van Jezus in Jeru­za­lem. Hij wordt als een vredes­vorst ont­van­gen. Maar al snel slaat de stem­ming om. De tegen­stan­ders zien hun kans om Jezus tot zwijgen te brengen. Jezus voorziet de plannen van zijn tegen­stan­ders. Hij weet van vijand­schap en doodsdrei­ging. Zij veroor­zaken angst in het hart van de Heer. Toch kan niets of niemand Hem van zijn levens­op­dracht afbrengen. Hij houdt vaste koers, ook als de vijand naderbij komt. Zijn leven staat vol­ko­men in dienst van de Vader en van de mensen. Hij wordt gearres­teerd en gemar­teld en sterft aan het kruis op Golgotha.

Jezus heeft ons geleerd dat er geen grotere liefde bestaat dan om het leven te geven voor vrien­den. Toch heeft Hij een nog grotere liefde geleefd. Hij sterft immers niet alleen voor zijn vrien­den maar ook voor zijn vijan­den. Uw Zoon, de enige Gerechte, heeft zich over­ge­le­verd in onze han­den. Hij werd gena­geld aan een kruis. Daar heeft Hij met wijd gestrekte armen het onverwoest­baar teken opgericht van het verbond tussen de hemel en de aarde (Eucha­ris­tisch gebed VII). Teken van Gods verzoenende liefde. De be­proe­ving van de Heer is groot geweest maar heeft niet geleid tot wanhoop. Want Christus wist zich geborgen in de liefde van God. Van de Vader was Hij uit­ge­gaan; tot de Vader keerde hij terug. De bood­schap van Pasen is immers dat Christus is thuisge­ko­men bij God.

Actuele be­proe­vingen

In mijn vorige Woord ter bemoe­diging heb ik van­zelf­spre­kend aan­dacht en gebed gevraagd voor de coronapa­tiën­ten met compli­ca­ties en voor hun dier­ba­ren. Maar ook de artsen, verpleeg­kun­digen en de leden van het open­baar bestuur die in zieken­hui­zen en stad­hui­zen proberen om de crisis in goede banen te lei­den. In dit Woord vraag ik heel bij­zon­der uw gebed voor alle mensen die zorgen dat onze voedsel­voor­zie­ning in stand blijft. En bid ik, samen met paus Fran­cis­cus, voor het schoonmaak­personeel. Met grote inzet proberen zij de hygiëne op hoog niveau te horen. Uitermate be­lang­rijk om de versprei­ding van het sluipende virus in te dammen.

Be­proe­ving van onze pastores

Ons bisdom is momen­teel helaas bovenge­mid­deld door het virus getroffen. Een en ander impli­ceert dat in veel pa­ro­chies de leden van onze pas­to­rale teams een grote hoeveel­heid extra werk op hun bord krijgen. De zorg voor zieken maar ook de vele uit­vaar­ten maakt de druk hoog en is men­taal belastend. Met mijn Woor­den ter bemoe­diging maar ook met mails en tele­foontjes wil ik onze pries­ters, diakens en pas­to­raal werkers in deze tijd een hart onder de riem steken. Ik ben daarbij dank­baar voor de kordaat­heid van veel van onze pastores. In alle nuchter­heid zijn zij bereid om te doen wat gedaan moet wor­den. Niet steunen en klagen maar de han­den uit de mouwen om hun pa­ro­chi­anen nabij te zijn en de bemoe­digende bood­schap van Christus te ver­kon­di­gen. Weet dat ik u meedraag in mijn dage­lijks gebed.

Geen publieke ere­dienst

Onze kerken zijn omwille van de bescher­ming van de ge­zond­heid van mensen, heel bij­zon­der de meest kwets­ba­ren onder ons, gesloten voor de publieke ere­dienst. Ook is het niet moge­lijk om op een veilige wijze de communie uit te reiken. Ik weet dat deze rege­lingen van de Neder­landse bis­schop­pen voor niet weinig pries­ters en gelo­vi­gen een groot offer vormen en verdriet teweeg­bren­gen. En ik kan dat heel goed begrijpen. Het samen vieren van de Eucha­ris­tie in een kerk­ge­bouw en het ont­van­gen van de Heilige Communie is niet te ver­ge­lij­ken met het volgen van de Eucha­ris­tie op de tele­vi­sie of langs de digitale weg. Ik weet zelf van het verdriet van gelo­vi­gen die gewoon zijn om de dag­mis in de ka­the­draal met mij mee te vieren. Maar dit offer moet wor­den gebracht en de pijn gedragen omwille van de ge­zond­heid van ons­zelf en anderen. Zoals ik, samen met de andere bis­schop­pen, schreef: de ere­dienst aan God mag nooit een bron van besmet­ting van mensen wor­den. Zelf vier ik iedere ochtend in een gesloten Sint Jan de Eucha­ris­tie voor het wel­zijn van alle bewoners van ons bisdom. Ik weet dat veel pries­ters in hun eigen kerk­ge­bouwen iedere dag het­zelfde doen. In onze kerken maar ook thuis kunnen wij zo de lofzang tot de goede God gaande hou­den.

Bestaansonzeker­heid

De crisis veroor­zaakt bij niet weinig Neder­lan­ders grote zorgen op finan­cieel niveau. Niet alleen de horeca en de toe­risten­sec­tor wor­den zwaar getroffen. Ook veel winkeliers hou­den bij gebrek aan klandizie hun winkels gesloten. Ondanks de steun van over­heid en banken bestaat de vrees dat een aantal bedrijven met weinig buffers het loodje zal leggen. Bij­zon­der kwets­baar zijn de zelf­stan­digen zon­der personeel. Een deel van hen was al kwets­baar en bouwde geen pensioen op. Door het weg­val­len van opdrachten komt een deel van hen acuut in problemen. De crisis raakt ook de mensen aan de onder­kant van de samen­le­ving. Het is be­lang­rijk dat pa­ro­chies en parochiële caritasin­stel­lingen de vin­ger aan de pols hou­den. In een aantal gevallen zullen zij hope­lijk de meest kwets­ba­ren onder ons de helpende hand bie­den.

Tot slot: niet zon­der hoop

In de ko­men­de Goede Week gedenken wij de laatste dagen uit het aardse leven van Christus. Hij is tot het uiterste beproefd en heeft grote angst gekend. Maar uit­ein­delijk werd de angst geen wanhoop. Vol ver­trouwen legde Jezus zijn leven in de han­den van de Vader. Op de Paas­mor­gen heeft Hij nieuw en ander leven ont­van­gen. Christus is de Levende. Rondom Hem mogen wij Kerk zijn. Ik bid dat Hij ons allen, in deze tijd van be­proe­ving, tot mensen van hoop en ver­trouwen mag maken.

+ Dr. Gerard de Korte
Bis­schop van ’s-Hertogen­bosch