De natuur...

Vogels ver­trek­ken in grote zwermen naar het zui­den,
naar betere, warmere oor­den.
Om ons heen dwarrelen de bla­de­ren naar bene­den;
som­mi­ge waren lang­zaam aan verkleurd
en toen ze eenmaal bruin en geel en rood gewor­den waren
wisten we dat hun tijd geko­men was;
andere bla­de­ren waren nog groen,
ze leken zo vol leven,
maar een stor­mach­tige herfstwind heeft ze afgerukt...

Belofte

De natuur sterft af
maar we weten,
ook al zou je het nu niet zeggen,
dat na de trieste herfst­da­gen,
en na de winter met zijn kou,
de warmte van de zon
de knoppen en het groen zal wekken
en nieuw leven vol belofte
uit de dode takken zal ontstaan.

Be­zin­ning

Soms wekt dat in ons hart ver­won­dering, bewon­dering
en brengt die orde­lijke wisseling van de seizoenen
be­zin­ning op het leven van de mens in het alge­meen,
en op ons eigen leven.

De natuur met zijn ritme van sterven en leven
en die herfst
doen ons denken
aan het leven van ons mensen dat voorbijgaat,
want de mens is als gras of een veld­bloem,
zegt de psalm:
de wind gaat erover en hij is er niet meer.

Maar het sterven draagt al de belofte in zich
van een nieuwe en eeuwige lente

Het gemis

We missen op deze dag
dier­ba­re mensen
die gestorven zijn,
op hoge leef­tijd:
ook al voel­den we de pijn van het verlies,
we kon­den begrijpen dat hun leven voltooid was;
anderen wer­den vroeg geplukt
als een bloem in volle bloei,
als een blad dat zo fris en groen was,
toen het leven nog zoveel beloftes
leek in te hou­den.
Hun sterven was een onbe­grij­pe­lijk verdriet.
Soms zeggen ze dat God
het eerst de mooiste bloemen plukt.

Gedenken en danken

We gedenken hen, al deze over­le­de­nen,
doordat hun namen open­lijk wor­den genoemd
of doordat onze gedachten en gebe­den
op deze bij­zon­dere dag naar hen uit­gaan.
Dit is een dag om God te bedanken
voor bepaalde mensen
die Hij op onze weg heeft gebracht
en aan wie we veel te danken hebben.
Wie zou­den we zijn geweest
als niet bepaalde mensen
op onze weg geko­men waren?

Gebed

Dit is ook een dag
om voor al die dier­ba­re over­le­de­nen te bid­den:
dat moe­der Maria hen bij de hand neemt,
dat God de Vader hen thuis brengt,
dat Hij hen het eeuwig geluk moge schenken.
Heer, geef hun de eeuwige rust!

Het spoor dat we achterlaten...

Ieder mens is uniek en een won­der,
zo bewon­de­ren we een pas­ge­bo­ren kind,
zo klein, zo nieuw, zo veel vóór zich;
zo bewon­de­ren we ook een mens bij z’n afscheid
aan het einde van zijn leven
om het mooie spoor
dat die mens heeft achter gelaten.

Het leven is kort, hoe dan ook,
want de jaren gaan snel voorbij,
en we krijgen steeds meer geliefde, bekende mensen
aan de andere kant,
achter de grens van de dood.
Dit is een dag om ook daarbij stil te staan:
Wat wil ik met de rest van mijn leven?
Hoe zou ik zelf her­dacht willen wor­den?
Wat voor spoor laat ik na?
Dan kunnen we ooit
als onze tijd geko­men is,
goed omzien
en in vrede gaan.

Heer, geef hun de eeuwige rust;
het eeuwig licht verlichte hen,
mogen zij rusten in vrede.

Amen

+ Mgr. J.W.M. Hendriks