Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans

13 oktober - De dansende zon

Op 13 ok­to­ber 1917 was een reusach­tige massa mensen in Fatima getuige van een onge­loof­lijk kos­misch mirakel: de dans van de zon. De Aller­hei­ligste Maagd Maria had het won­der een maand van tevoren aan­ge­kon­digd: “In ok­to­ber zal ik het mirakel ver­rich­ten opdat ie­der­een zou geloven.” In dit artikel verhaalt broe­der François van Maria ter Engelen het gebeuren in detail en gaat hij in op de ver­kla­ringen die ervan gegeven wer­den.

De feiten die zich op 13 ok­to­ber 1917 in Fatima voorde­den, wer­den in het kort be­schre­ven door een toen­ma­lig jour­na­list die door niemand kan ver­dacht wor­den van partij­dig­heid in deze zaak: Avelino de Almeida, de hoofd­re­dac­teur van O Seculo, het grote liberale, antiklerikale en maçonnieke dag­blad van Lissabon:

“Vanaf de weg, waar de voertuigen opeengepakt ston­den en waar vele hon­der­den personen waren blijven staan omdat ze niet genoeg moed had­den om door­heen het mod­derig terrein te trekken, kon men zien hoe de reusach­tige menigte zich in de rich­ting van de zon keerde, die in het zenit stond en door geen wolken meer versluierd was.”

“Ze gelijkt op een schijf van mat zilver en het is moge­lijk er ongehin­derd naar te kijken. Ze verbrandt de ogen niet, ze verblindt niet. Men zou zeggen dat er zich een eclips voordoet.”

“Maar dan stijgt er een immens geroep op; zij die het dichtst bij de menigte staan, horen haar roepen: ‘Mirakel! Mirakel! ... Een won­der! Een won­der!’”

“Voor de verblufte blikken van het volk, waar­van de hou­ding ons terug­voert naar de Bijbelse tij­den en dat stomver­baasd en met ontbloot hoofd naar de azuurblauwe hemel staart, heeft de zon bewogen, ze heeft ongewone en bruuske bewe­gingen gemaakt, los van alle kos­mische wetten. “ De zon heeft gedanst ”, volgens de typische uitdruk­king van de plat­te­landsbe­vol­king” (15 ok­to­ber 1917).

Heel de antiklerikale pers stortte zich op Avelino de Almeida, maar die hernam zijn ge­tui­ge­nis twee weken later in het tijd­schrift Ilustraçao Portuguesa. Deze keer illustreerde hij zijn relaas met een tiental foto’s van de menigte in extase en herhaalde hij in de loop van zijn artikel als een refrein: “Ik heb gezien... Ik heb gezien... Ik heb gezien.”

En tenslotte schreef hij:

“Wat heb ik op de heidevel­den van Fatima gezien dat echt zo vreemd was? De regen die op het vooraf aan­ge­kon­digde uur plots ophield; de dichte wolkenmassa die ver­dampte; het ko­nin­klij­ke hemellichaam, een matte, zilveren schijf die in het zenit verscheen en begon te dansen in hef­tige en stuipach­tige bewe­gingen, die door een groot aantal getuigen vergeleken wer­den met een rei­dans – zo mooi en fonkelend waren de kleuren die het opper­vlak van de zon ach­ter­een­vol­gens aannam.”

“Een mirakel, zoals het volk riep? Een na­tuur­lijk feno­meen, zoals de geleer­den zeggen? Voor het ogen­blik is het niet mijn be­kom­mer­nis dat te weten; ik wil enkel beves­tigen wat ik gezien heb... De rest is een zaak tussen de Weten­schap en de Kerk” (29 ok­to­ber 1917).