Pastor Stefan Schevers benoemd in pa­ro­chie Heilige Wil­li­brordus te Eersel

Pastor Stefan Schevers is afkoms­tig uit een Brabants dorpje Esch onder de rook van Den Bosch. Per 1 juni wordt hij door mon­seig­neur de Korte, bis­schop van Den Bosch benoemd in pa­ro­chie Heilige Wil­li­brordus te Eersel onder gelijktij­dig eer­vol ont­slag uit pa­ro­chie Heilige Wil­li­brordus te Gemert Bakel. Dezelfde patroon­hei­lige, de Heilige Wil­li­brordus tekent zijn missie. Dat was een pionier. Een benoe­ming is geen keuze. Het is een zen­ding door de bis­schop die om aanvaar­ding en ver­trouwen vraagt vanuit een open geloofs­hou­ding. Hij deelt met u over de wijze waarop hij in het leven staat.

Twaalf jaar ben ik nu werk­zaam als pries­ter in het bisdom van Den Bosch. Eerst in twee Gelderse pa­ro­chies, een tweetal jaar in Maas en Waal en zeven jaar in de Bom­me­ler­waard. En ver­vol­gens in Brabant, enkele jaren in de pa­ro­chie van Gemert Bakel en nu volg ik in pa­ro­chie Eersel diaken Gust Jansen op. Dat betekent dat een pries­ter een diaken opvolgt. Een pastorie was dan ook niet meteen voor­zien. Er is door het pa­ro­chie­bestuur een woning gevon­den in de directe nabij­heid van de kerk van Duizel. Deze woning mag een open huis zijn voor goede gesprekken.

Helaas staan enkele kerken noodge­dwon­gen op de nominatie om gesloten te wor­den. Dat stelt de ge­meen­schap voor de uit­daging om tot nieuwe vormen van kerk­zijn te komen. Ik hoop daarom met u op een pioniersgeest die samengaat met in­spi­re­rende relaties en goede col­le­giali­teit. Ik verheug me op de samen­wer­king met pastoor van Lamoen. In mijn hui­dige pa­ro­chie, in Gemert Bakel, belichaamde hij net als ik het her­der­schap van Christus en staat hij als zeer authen­tiek bekend.

De benoe­ming van een tweede pries­ter in ge­meen­te Eersel, lag niet direct in de lijn der ver­wach­ting van het kerk­bestuur. Maar de bis­schop ziet kansen in de onder­ne­mende geest van pa­ro­chie Eersel en stelt ons samen voor de opgave om de ge­meen­schaps­vor­ming nieuw leven in te blazen juist daar waar kerken gesloten wor­den. We gaan tegen de stroom in. Het glas is half vol en niet half leeg. Als vijf en veer­tig jarige ben ik zeer zeker enige tijd het jongste lid van het pas­to­rale team.

Na de basis­school in Esch, ben ik gaan stu­de­ren op het gymnasium Beekvliet in Sint-Michielsgestel. Dat betekent dus ook zes jaar Latijn stu­de­ren en een bezoek aan Rome. Daar proefde ik dat ik meer geïn­te­res­seerd was in de levende ker­ke­lijke cultuur dan in de oude klassieke cultuur. Er groeide een steeds grotere onrust om bete­ke­nis­vol vanuit de geest van de kerk­ge­meen­schap te willen werken en leven. Maar ik had het beeld dat pries­ters vooral de ‘status quo’ leken te beves­tigen.

Ik wilde liever echt wat betekenen en geneeskunde gaan stu­de­ren: mensen helpen in de marge. Maar ik werd uitgeloot. Zo begon ik na wat gezonde twijfel aan een studie psycho­lo­gie in Tilburg. Maar ook in die studie stootte ik op grenzen, want psycho­lo­gie richt zich vooral op het afwijkende. Ik ontdekte: ik wil liever voor­ko­men dan genezen. Daarom ben ik me gaan bezig­hou­den met de vraag naar wat bepaalt onze ‘mentali­teit’.

Een acht­ja­rige studie klassieke theo­lo­gie kwam in beeld van­wege de goede gesprekken de kleinschalig­heid van de studie. Ik richtte me op de her­me­neu­tiek: waarom denkt iemand zoals hij denkt? Dat vind ik onein­dig boeiend, hoe zit iemand in elkaar? Deze vraag naar per­soon­lijke iden­ti­teit kunnen we verbre­den met de vraag: hoe willen wij als gelo­vi­ge ge­meen­schap naar de toe­komst toe in elkaar zitten? Wat ‘produ­ceert’ een succes­vol ‘bedrijf’ kerk? Of mogen we leren er anders tegenaan te kijken? Ik per­soon­lijk denk dat we meer in huis hebben dan we denken. Als we beginnen ieders eigen talent te waar­de­ren en van daaruit samen te bouwen aan een ge­meen­schap vol van bete­ke­nis­volle vrij­wil­lig­heid. Dan stellen we ons niet meer zozeer die verlammende vraag van wat is er nog en wat kunnen we nog? Dan kijken we naar wie we zijn en wat we samen willen bereiken.

Opgroeien in een Brabants dorp, het dorp Esch waar ik vandaan kom, dat heeft me getekend. De vele vormen van verwant­schap en de familie­ver­ban­den leerde me dat thuis zijn vooral in de verbin­ding zit die mensen met elkaar aan het authen­tieke verbin­den. In het dorp waar ik opgroeide, groeten mensen elkaar. Dat schijn­baar een­vou­dige feit heeft me gevormd. In­te­res­se in elkaar maakt het leven rijk, juist in een tijd van indi­vi­dua­li­se­ring en isolatie door Corona. Ik ben op zoek naar kansrijke contacten die een vrucht­ba­re verbin­ding vormen voor een geloofs­tra­di­tie die we samen een nieuw gezicht geven in gemoe­de­lijk­heid.

Als kind haalde ik na­tuur­lijk ook wel eens kattenkwaad uit, niets ergs, maar gewoon om de saai­heid van rol­pa­tro­nen te door­bre­ken. Die hou­ding heb ik nu ook nog, af en toe de boel eens wat opschud­den en mensen uit hun vast­geroeste ge­woon­ten halen: bruggen bouwen tussen mensen en de kerk. Bij­zon­der verbon­den voel ik me met de na­tuur­lijk­heid van het oude boerenleven. Mensen die verweven zijn met hun omge­ving hebben niet veel meer nodig dan dat. De Corona­cri­sis kan ons zelfs behulp­zaam zijn onder het motto “less is more”. Geloven heeft voor mij met kwali­teit van leven te maken: op welke wijze ben ik van bete­ke­nis? We hoeven niet te leven in een concurrentie­cul­tuur alsof ambities in het leven maak­baar zijn. We mogen dienst­baar zijn vanuit de Godge­ge­ven talenten. Dan heb je voldoe­ning in wat je doet. Jezelf kunnen zijn, zijn wat je doet, dat is voor mij van levens­be­lang.

Daarom ben ik blij met een stuk traditie. Van oudsher gingen we met het hele gezin keurig elke zon­dag naar de kerk. Maar hoe de kerkgang bewust te beleven vanuit de eigen vrij­heid als een kost­baar moment, dat is de kunst. Ik zag mensen voor de kerk na de mis een sigaartje roken en wat napraten. Daar waar vieren en ont­moe­ten samen­gaan, daar ont­staat saam­ho­rig­heid.

Maar daar­mee zijn we er nog niet. Samen betekent ook samen een weg gaan rich­ting de toe­komst. En die weg vraagt visie en in­spi­ra­tie. We schrijven beleids­plannen, die nogal eens op een stoffige plank komen te liggen. Maar daar waar mensen wer­ke­lijk spar­ring­part­ners blijven van elkaar, daar springt steeds een nieuwe vonk over, dan raken mensen steeds ge­mo­ti­veerd vanuit de vraag: wat beweegt mij en wat doe ik daar­mee?

Mij beweegt een roe­ping om gestalte te geven aan een ideaal van in­spi­re­rende zorg­zaam­heid van Christus. U kent wel het beeld van “De Goede Herder” die een schaapje op de sch­ou­ders torst. Als kind ging ik vaak logeren bij mijn opa en oma. Maar op een zekere dag kwam ik niet in slaap. Ik tuurde onein­dig naar dat oude schil­derij van de goede her­der dat hing op dat enge krulli­gere behang van de slaap­ka­mer. En ik werd geraakt door de onvoor­waar­de­lijke zorg die eruit sprak en voelde me beschermd.

Onbewust vond ik rust en vrede in God. Die erva­ring liet me niet meer los. Ik wil samen met u als leer­ling van Christus op weg om samen leer­ling te wor­den van de Geest die mensen bij­staat in hun onrust. Wat doen we met onze eigen kwets­baar­heid? Daar waar we weder­zijds leren delen komen we tot geïnspireerde bewogen­heid.

De eerste maal dat ik kennismaakte met het bestuur en het pas­to­rale team merkte ik in Eersel dat deze cultuur van met elkaar delen waar je staat en wie je bent, wer­ke­lijk geleefd wordt: leven getekend door open­heid zegt iets van het verlangen naar echte ge­meen­schap. Die ge­meen­schap bouwen we op als we samen proac­tief wor­den en hoop­vol bouwen aan de toe­komst. We mogen elkaar scherp hou­den en als leer­lin­gen van Christus de goede Herder op weg gaan.

Daarbij hebben we dringend mensen nodig die crea­tief en pionierend in het leven staan. Ik ben er daar eentje van. Ik hoop in u iemand te ont­moe­ten waar­mee we samen de pioniersgeest van Wil­li­brordus, een gezicht geven. De toe­komst van onze pa­ro­chie is nu: met geloof, ver­trouwen en moed gaan we samen ver­der. 

Pastor Stefan Schevers