Beste broe­ders en zusters,

Afgelopen woens­dag zijn wij de Veer­tig­da­gen­tijd be­gon­nen. De Kerk schenkt ons veer­tig dagen om intens stil te staan bij het lij­den en sterven van Christus. Maar ook om te vieren dat Jezus op de Paas­mor­gen nieuw en ander leven van de Vader heeft ont­van­gen. De ko­men­de weken be­ge­lei­den wij Jezus op zijn tocht naar Jeru­za­lem. Als een koning zal Hij wor­den in­ge­haald. Als de koning van de vrede. Maar nog geen week later sterft Hij aan een kruis op Golgotha. Deze koning neemt geen leven van mensen. Integen­deel, Hij geeft zijn leven voor vrien­den én vijan­den. Ultiem teken van Gods verzoenende liefde voor ons allen.

Christus medicus

Als wij lezen over het open­baar leven van Jezus, komt in beeld dat Hij is geko­men als leraar maar ook als arts. Jezus spreekt woor­den van be­vrij­ding en gene­zing. Maar hij stelt ook daden van gene­zing, steeds opnieuw. In de vroege Kerk is het thema van Christus als medicus dan ook zeer geliefd. Het vormt een echo van de parabel van de barm­har­tige Samari­taan. Christus is als die Samari­taan, als een vreem­de­ling van Godswege geko­men, die mensen die gewond langs de levensweg liggen, opbeurt en wil genezen. Tijdens de strijd om het bestaan, zijn er helaas vele uit­val­lers. Juist de kleinen en kwets­ba­ren van deze wereld zijn de lievelingen van de Heer. God toont in Christus zijn liefde voor ons allen maar Hij heeft een voor­keurs­liefde voor hen die geen helper hebben. Juist hen wil hij verlichtend en genezend nabij zijn.

Pa­ro­chies als veldhospitalen

Wat geldt voor de Heer, mag ook gel­den voor zijn Kerk. De theologen van de eerste eeuwen spreken over de Kerk als een zie­ken­huis, een plek waar mensen, fysiek of moreel, tot gene­zing kunnen komen. Paus Fran­cis­cus heeft de Kerk meer­dere keren be­schre­ven als een veldhospi­taal. In onze cultuur is jong en vitaal zijn be­lang­rijk. Kijk maar naar de reclame­bood­schappen. Bijna altijd komen knappe, gezonde en energieke mensen in beeld. Zelfs senioren in reclamespotjes scoren hoog op de vitali­teits­me­ter. Eigen­lijk is dat heel onbarm­har­tig. Want velen van ons weten van licha­me­lijke of gees­te­lij­ke beper­kingen. Na­tuur­lijk mogen wij dank­baar zijn voor ge­zond­heid en kracht. Maar laten wij dat binnen onze geloofs­ge­meen­schap niet tot norm verheffen. Achter ons masker van onaantast­baar­heid gaat vaak onzeker­heid en kwets­baar­heid schuil. Als broze en regel­ma­tig falende mensen leven wij voor Gods aange­zicht. Wij hoeven ons voor God niet groter te maken dan wij zijn. Juist in onze geloofs­ge­meen­schappen zou dat een bevrij­dende bood­schap moeten zijn.

Pandemie

Sinds een klein jaar is de wereld in de greep van de pandemie. Met grote medische, sociale en econo­mische gevolgen. Juist de corona­cri­sis scherpt ons in dat wij ten diepste kwets­ba­re en ster­fe­lijke schepselen zijn en blijven. Weten­schap en techniek zijn in onze samen­le­ving ont­zet­tend be­lang­rijk en hebben de kwali­teit van ons bestaan enorm verbeterd. Wij mogen daar oprecht dank­baar voor zijn. Maar ook kon de mening post­vat­ten dat het hele bestaan maak­baar is. Een klein onzicht­baar virus heeft die visie op hardhan­dige wijze doorgeprikt.

Kerk­ge­bouwen en vaccinatie

De ko­men­de maan­den staan in het teken van een uit­ge­breide vaccinatie van de bevol­king. Het gaat om een gewel­dige operatie die minstens tot de zomer zal duren. Miljoenen mensen moeten immers twee keer wor­den geprikt. Wij mogen dank­baar zijn dat knappe koppen hun kennis en kunde hebben ingezet voor het ont­wik­ke­len van ver­schil­lende vaccins. In geloof kunnen wij dat zien als een geschenk van Gods Geest die mensen inspireert en crea­tief maakt.

Vaccinatie beschouwt de Kerk als een daad van naasten­liefde en zelfbescher­ming. Al meer­dere pa­ro­chies hebben verzoeken van artsen gekregen om het kerk­ge­bouw of andere ker­ke­lijke gebouwen te mogen gebruiken om mensen te vaccineren. Graag geef ik pastoors de ruimte om hun gebouwen ter beschik­king te stellen. In overleg met artsen kunnen geschikte vaccinatie­tij­den wor­den gevon­den. De primaire bete­ke­nis van het kerk­ge­bouw als huis voor de li­tur­gie hoeft er dan niet onder te lij­den. In het huis van God krijgen zijn kin­de­ren een be­scher­mend vaccin toege­diend. Zo kunnen onze pa­ro­chies een mooie bijdrage leveren aan de preventie van corona en het alge­meen belang dienen. Zo wor­den onze kerken een plaats van het voor­ko­men van ziekte en dood.

Gewonde geneesheer

Wie de media volgt, beseft dat de corona­cri­sis steeds meer mensen zwaar valt. Dat geldt ook voor gelo­vi­ge mensen. Juist in deze dagen snakken wij allemaal naar meer bewe­gings­vrij­heid. Maar tege­lijk wordt voorlopig ons geduld gevraagd. Laten wij elkaar in deze las­tige tijd vast­hou­den en opbeuren. Wij hebben allemaal momenten dat het leven ons extra zwaar valt. Als wij elkaar dan troosten en bemoe­digen, kunnen wij elkaar genezend nabij zijn. Wat is het mooi als wij gevoelens van somber­heid en wanhoop kunnen weg­ne­men en mensen weer uit­zicht geven. Wij zijn in deze Veer­tig­da­gen­tijd op weg naar het Paas­feest, het opstan­dings­feest van Christus. Onze pa­ro­chies moeten, naar de woor­den onze paus, veldhospitalen zijn. Plaatsen van gene­zing omdat de ge­krui­sig­de en verrezen Christus als de “gewonde geneesheer” (Henri Nouwen) ons juist daar genezend en troostend tegemoet wil komen.

+ Mgr. dr. Gerard de Korte