Beste vrien­den uit Maasdriel en al de mede­wer­kers van de werk­groep ‘Geef ze ook een rondje’

Aller­eerst, alsnog voor ie­der­een een heel gezond, mooi en succes­vol nieuw­jaar. Als ik het afgelopen jaar even aan me voorbij laat gaan, dat moet ik zeggen dat er erg veel is gebeurd in het jaar 2020. Jullie weten vermoe­de­lijk nog wel, dat ik rond kerst, ver­jaar­dag en nieuw­jaar 2020 in het zie­ken­huis heb gebivak­keerd. De dag voor Kerst­mis kreeg ik plot­se­ling een hevige pijn bij mijn darmen. En wat ik helemaal niet had verwacht, de volgende dag op kerst­nacht moest ik naar de operatie­ka­mer en daar hebben ze zon­der mijn toestem­ming ruim een meter van mijn grote darm weg­ge­haald. Ie­der­een zong over heilige nacht, maar ik voelde het als een beangs­tigende nacht. Maar alles is goed verlopen. Na 4 dagen op de Intensive Care mocht ik al ver­hui­zen naar een gewone afdeling en na twee weken mocht ik beginnen met fysio­the­ra­pie en drie dagen later mocht ik alweer naar huis. Ie­der­een was dik tevre­den. Maar nou bleek dat mijn stoelgang behoor­lijk van streek was en eigen­lijk is die nu nog niet helemaal in orde. Dat komt ofwel nog van de operatie of mis­schien ook wel van ongezond eten. Geen enkele dokter heeft er goed op geant­woord en ik krijg er ook geen medicijnen tegen. Maar ik kan er goed mee leven, alleen zegt ie­der­een dat ik mager­der ben gewor­den. 7 kilo lichter. Ik wist niet dat ik zulke zware darmen had.

Daarna is alles weer min of meer normaal verlopen, ook al kwam tante Corona veel roet in mijn werk­zaam­he­den gooien. Op 10 ok­to­ber wilde ik mijn zieke collega gaan bezoeken. Zoals ge­woon­lijk wilde ik met mijn 45 jarige Scooter naar hem toe­gaan. Maar hij stuurde zijn auto met chauffeur. Wist ik veel, ondanks mijn masker, dat mis­schien ook wel niet goed afsloot, en met de airco aan bleek dat de goede chauffeur Corona had. Gevolg na 3 dagen voelde ik me een beetje lamlen­dig. Eigen­lijk voelde ik na twee dagen helemaal niets meer, maar op aanra­den van mijn collega’s heb ik toch een swap proef gedaan samen met 10 collega’s. Ik was de klos. Posi­tief: Corona. ’s Nachts om 10 uur met een zieken­wa­gen naar het zie­ken­huis en na de nodige onder­zoeken moest ik naar de corona/isolatie afdeling. En daar begon dan mijn 40 daagse retraite. Iedere keer dat ik getest werd, was de uit­slag nog steeds posi­tief, terwijl ik me zo gezond als een visje voelde. Iedere morgen heb ik een halfuur staan gymmen. Ik sliep onder toe­zicht van de verpleegsters als een os. Kon goed eten. Heb wat gemeen en veel gelezen en mijn leven overwogen. In ieder geval vreemd, maar ik heb me niet verveeld of een­zaam gevoeld. Einde­lijk de 10e en 11e swaptest waren nega­tief. Dus ik, die al benoemd was als hoofd van de afdeling, mocht naar huis. Wel weer twee kilo lichter gewor­den.

Ik had me voor­ge­no­men om het wat rusti­ger aan te doen, maar dat goede voor­ne­men ging na een dikke maand toch weer voorbij. Maar Corona zorgt er wel voor dat ik het huis niet mag verlaten. Dus scholen bezoeken en ver­ga­deren met het onder­wij­zend personeel kan niet door­gaan. Gelukkig had ik nog veel notulen van de scholen te lezen. Dus nog volop werk. Gelukkig is de com­puter­tech­niek al heel erg ver ont­wik­keld. Ik heb nu veel bij­een­komsten via zoom, dus vanachter mijn com­puter met bestuur of directie van de scholen. Al het onder­wijs gebeurt hier nu online. Voor kin­de­ren, ouders en leer­krachten geen ge­mak­ke­lijke zaak. Het peil zakt behoor­lijk, maar ik kreeg een goed idee. Mis­schien kunnen we ondanks of dankzij de corona wat meer aan­dacht gaan leggen op humaniora = kin­de­ren opvoe­den om een goed karakter en sociaal gevoel bij te brengen, hoewel dat alles ook online moet gebeuren. Dus ouders helpen in huis, discipline hebben bij thuis­werken en stu­de­ren, leren koken en het huis opruimen. Dat zijn dingen die ze normaal op school niet krijgen. Van het een komt het ander. Nu wil ik een humaniora afdeling gaan oprichten. Dat wil zeggen, gesteund door de ideeën van de nieuwe minister van onder­wijs, ga ik de nadruk niet al te zwaar leggen op intellectuele vor­ming maar meer op morele gebruiken. Dus meer een hou­ding attitude bij­bren­gen om wat meer aan­dacht te geven aan je mede­mens en maat­schap­pij. ”What can I do for you”. “Mijn” kin­de­ren zijn eer­lijk, geen kor­telingen. Ze zijn gediscipli­neerd, attent voor elkaar, tolerant voor anders gelo­vi­gen, hebben liefde voor de natuur enzo­voort. Ik wil straks de padvin­derij weer nieuw leven inblazen en verant­woor­de­lijk­heid voor elkaar leren dragen. Ik heb in mijn hoofd zitten om een stuk grond te kopen waar kin­de­ren kunnen bivakkeren en een soort outbound maken. En dan meteen ook via en van de natuur te leren. Indonesië heeft niet alleen geleerde mensen nodig voor morgen, maar vooral sociale mensen, die kunnen samen­wer­ken met elkaar en de natuur. Maar ik moet er nog veel over praten en nadenken.

Ondertussen groeit Indonesië en ook de bevol­king. We hebben nu al 270 miljoen inwoners. Niet ver van twee plaatsen waar ik scholen heb, zijn ze bezig om een inter­na­tio­nale haven aan te leggen. Dat betekent veel nieuw­ko­mers die daar gaan werken en wonen en ook bui­ten­lan­ders. Dat heeft gevolgen voor mijn twee scholen daar. Die zijn nu al te klein, dus die moeten aan uitbrei­ding gaan denken. Mijn school in het stadje Subang is te klein. Dus ik ga een nieuwe lagere school met drie parallel­klassen bouwen. Ik heb de bouw­ver­gun­ning al binnen. Ja, vreemd, ik had me voor­ge­no­men om te stoppen met bouwen, maar het bloed stroomt dan toch anders als we zelf plannen. De groei van de bevol­king dwingt mij. Afijn, jullie horen er nog van.

Net ook pas een zoom­mee­ting gehad met een Oxford instituut en die gaan mij helpen om op som­mi­ge scholen het Engels te bevor­de­ren. Kin­de­ren eisen dat ze goed Engels kunnen praten en niet alleen maar hun streek­taal, het Sundanees. Dus nog ideeën en werk genoeg. Mensen vragen: Wanneer stop je met je werk? Och, ik doe het nog graag, ook al voel ik me soms een opa. Het is zinnig en goed werk voor de toe­komst van mijn kin­de­ren. Ik geloof niet dat ik voor niets doen in de wieg gelegd ben. Ik hoop overigens wel, net als jullie allemaal, dat tante corona snel ver­trok­ken is en we weer normaal kunnen ademen, hoewel een stel ver­an­de­ringen zullen wel blijven bestaan. Ik wens ie­der­een alle goeds toe voor de toe­komst. Ik hoop eigen­lijk om deze zomer in Holland te zijn, maar of dat kan is nog een grote vraag. Op het moment heeft én Indonesië én vele lan­den in Europa de grens gesloten. We zien wel. Allemaal de harte­lijke groeten en bedankt voor de goede samen­wer­king en de vele goede wensen die ik ont­van­gen heb via com­puter of kaarten. Houdoe.

Stay healthy en hier, altijd met een masker op.

Leo van Beur­den