Feestelijk afscheid van diaken Peter de Snoo
Het leek wel een reünie: vele kerkgangers met witte sjaaltjes vierden de H.Mis in de Sint Martinuskerk van Kerkdriel. Maar het was geen reünie, maar een afscheid. Onze diaken Peter de Snoo nam afscheid na bijna drie jaar verbonden te zijn geweest aan onze parochie.
Kapelaan Sacha Steijaert celebreerde de Eucharistieviering en diaken Peter assisteerde. Aan het einde van de viering waren er nog vele mooie woorden, een cadeau en bloemen. En na afloop was er natuurlijk koffie met vlaai in het parochiecentrum.
Samenvatting homilie diaken Peter de Snoo
Met het bisdom ’s-Hertogenbosch en 1100 pelgrims ben ik meegegaan als Hotel-diaken. Mooie verhalen had ik gehoord tijdens de voorbereiding van deze reis, maar ik ging naar Lourdes zonder enige verwachting en liet alles over me heen komen.
Tijdens deze dagen raakte ik in verwarring. Tussen alle pelgrims ging ook, wat vroeger op school altijd verteld werd, het duiveltje in de feeststoet mee. Luid pratend kwam het de kerk binnen zonder respect voor de al aanwezige gelovigen. Voor mensen met een beperking kan ik dit nog door de vingers zien maar van anderen viel het mij moeilijk. De gehele eucharistie met elkaar praten ging mij te ver. Ik sprak deze mensen erop aan en kreeg te horen dat ze alles al wisten wat er komen ging. Ja, dan ben je goed bezig, een ander storen in zijn gebedsleven. Iedere keer keek ik of ze al gestopt waren, ja het duiveltje had bezit van mij genomen, ik verzaakte waarvoor ik gekomen was: te bidden.
Tot overmaat van ramp heeft de organist de hele week zo hard gespeeld alsof de duivel hem op zijn hielen zat. Ik kon mijn eigen woorden niet meer horen.
Maar daartegenover stond het aangezicht van God. We hadden een vaandel bij ons - we probeerden als kleine groep ons te presenteren. Maar bij de sacramentsprocessie was deze achtergebleven in het hotel. Een mede-pelgrim was bereid deze op te halen, maar dat sloeg ik af met de woorden: “we hoeven niet altijd zichtbaar te zijn”. En toen de processie zich in beweging zette zag ik het wonder, wie liep daar voorop, één van onze vaandeldragers met het kruis, een mooiere vaandel kan je niet hebben.
Een stap terug doen, bleek een stap vooruit te zijn. Ook in Lourdes heeft de duivel het hoogste woord, en de liefde van God is vaak zonder woorden maar wel zichtbaar.
Peter de Snoo -diaken-
Wim Koopman maakte weer een fotoserie.
