Liturgie volgens de Slavisch Byzantijnse ritus

Zondag 21 mei • 11.00 uur • St. Martinuskerk Kerkdriel

In de kerk van St. Martinus te Kerkdriel vindt op zon­dag 21 mei 2017 om 11.00 uur een vie­ring plaats van de “God­de­lijke Li­tur­gie van onze Heilige Vader Johannes Chrysostomos” volgens de Slavisch Byzan­tijnse ritus.

De gezangen wor­den ver­zorgd door het Tilburgs Byzan­tijns Koor onder lei­ding van dirigent Piet Happel. Cele­brant is pastor Ton Sip, diaken is Wim Tobe.

Omdat Oosterse li­tur­gieën tot het erf­goed van de katho­lie­ke kerk behoren, kunnen wij deze ook in onze kerken vieren. Hierdoor kunnen wij ervaren, hoe onze Oosterse medechris­te­nen hun geloof beleven. Een vie­ring volgens de Byzan­tijnse Li­tur­gie is in grote lijnen te ver­ge­lij­ken met de eucha­ris­tie­vie­ring zoals wij ze in het westen kennen. De dienst van het woord, de offerande consecratie en communie volgen op elkaar en zijn als zodanig herken­baar.

De Slavisch Byzan­tijnse ritus kenmerkt zich door haar diep gewor­telde apos­to­lische traditie, waarin mys­tiek en symboliek sterk verweven zijn. Het geheim van het geloof wordt gevierd te mid­den van de gelo­vi­gen omringd door Iconen, die met bloemen en kaarsen wor­den vereerd. Regel­ma­tig komt de voor­gan­ger naar voren om de iconen te bewieroken. Gezangen en gebe­den be­ge­lei­den het mysterie van het leven, dat de dood overwint.

Een li­tur­gie zon­der gezangen bestaat niet in deze traditie. De open­ba­ring van God aan de mensen geschiedde name­lijk in concrete woor­den; daar past alleen een per­soon­lijk ant­woord op. De men­se­lijke stem is het enige instru­ment dat in staat is woor­den met klanken te verbin­den. Een bij­zon­dere vorm van expressie, dat alleen de mens, geschapen naar Gods beeld en gelijkenis, gegeven is.

De pracht en praal van de Oosterse kerken vin­den hun oorsprong in de gedachte, dat voor de Aller­hoog­ste niets mooi genoeg kan zijn. Niets wordt derhalve achterwege gelaten om de li­tur­gie zo luisterrijk moge­lijk te doen zijn.

Meer dan in het Westen vormen religie en cultuur in het Oosten een harmonieuze een­heid. Vanuit his­to­risch per­spec­tief gezien zijn o.a. ingetogen­heid en lijd­zaam­heid ka­rak­te­ris­tiek voor de Slavische volkeren. Voor hen die door de ge­schie­de­nis heen haast onon­der­bro­ken onderdrukt zijn geweest, is de kerk de plaats waar zij God om ontfer­ming kunnen vragen. De li­tur­gie is vol symboliek en leidt mensen binnen in een mys­tieke sfeer. Iemand zei ooit na afloop van de Byzan­tijnse mis: “Even voelde ik me tijdloos. Waar ik precies was met mijn gedachte kan ik niet zeggen, maar absoluut in een goede sfeer”.

NB. Een vie­ring volgens de Slavisch Byzan­tijnse ritus duurt gemiddeld an­der­half uur.