Katholiek Bommelerwaard

Alem • Ammerzoden • Hedel • Heerewaarden • Hurwenen • Kerkdriel • Rossum • Velddriel • Zaltbommel








Delen:
meld deze pagina op Twitter meld deze pagina op Facebook
Volgen:
link naar de RSS Feed van de laatste nieuwsberichten volg Katholiek Bommelerwaard op Twitter volg Katholiek Bommelerwaard op Facebook

Allerzielen

Zaterdag 2 november

gepubliceerd: donderdag, 10 oktober 2019
foto: Wim Koopman
Allerzielen

Ieder van ons weet wat verlies is... Voor som­mi­gen is het nog maar pas gebeurd dat ze iemand verloren. Voor anderen is het al wat lan­ger gele­den. Je hoort weleens zeggen: ‘Tijd heelt alle won­den.’ Was dat maar zo. De wonde die is geslagen, het gemis dat er is, dat gaat nooit weg. Vaker hoor ik zeggen: ‘Het lijkt wel dat het met de tijd juist erger wordt.’ Gemis groeit, verdriet slijt... De uitbars­tingen van verdriet met een huilbui, die wor­den zachter en mil­der. Maar de lege plek aan tafel of in bed die blijft, pijn­lijk con­fron­terend. En ofschoon ie­der­een zegt dat je de pijn niet moet opkroppen. Dat je alles mag uiten, voelen we ons toch vaak onge­mak­ke­lijk wanneer mensen dat doen.

Onze eerste reactie is troosten. Mensen zeggen dat ze sterk moeten zijn. Want onze samen­le­ving heeft het moei­lijk met rouw. Alles moet vlug gaan. We hebben geen tijd om stil te staan bij de dood en dus zeggen we: ‘Het leven gaat ver­der, je moet er iets van maken, probeer ervan te genieten’ Allemaal goed bedoeld, maar gevoels­ma­tig ver verwij­derd van waar de ander mee zit. Voor wie rouwt, staat de tijd stil. Er is niet alleen een geliefde gestorven maar ook een stuk van jezelf. Je bent jezelf deels kwijt­geraakt. Je bent gewond. En zoals een licha­me­lijke wond pijn doet. En weer begint te bloe­den als je ergens tegen aanstoot. Zo wordt die gees­te­lij­ke wond telkens opengestoten door her­in­ne­ringen, erva­ringen en een dag als Aller­zie­len. Zou het een oplos­sing zijn om elke her­in­ne­ring uit het leven te bannen, uit angst telkens weer gekwetst te wor­den? Neen, het delen van de her­in­ne­ring en het noemen van hun namen, zoals met Aller­zie­len gebeurt, is pijn­lijk maar kan ook goed doen. Want iemand ‘dood­zwij­gen’ is voor zijn of haar naasten heel verdrie­tig.

Hoe goed is het niet gewoon te praten over die ons lief zijn en blijven, ook al zijn ze gestorven? Daarom is het zo be­lang­rijk dat wij in de kerk die namen noemen op Aller­zie­len. Maar ook in het weekend bij de mis­in­ten­ties. En dat die namen onuitwis­baar ge­schre­ven staan op de ge­dach­te­nis­kruisjes. Maar meer nog in Gods hand. Gods her­in­ne­ring aan mensen gaat ver­der dan de onze. Zo horen we in psalm 139: Hij kent ons al voor we geboren zijn en blijft ons kennen, zelfs wanneer we overle­den zijn. God vergeet nooit! En dat ver­trouwen geeft ons hoop!

Het geloof in een eeuwig en gelukkig leven in Gods nabij­heid maakt het verdriet niet min­der. Lost het gemis niet op. Maar het helpt wel om ver­der te gaan met het leven zon­der dat men verbitterd raakt. Verdriet en gemis horen bij ons leven, of wij nu willen of niet. Ze zijn als onze schaduw onlosmake­lijk met ons verbon­den.

Soms zien we die schaduw wel en dan weer niet. Soms is die groot en dan weer klein, voor of achter ons. Zo is het ook met verdriet en gemis. Ze kunnen opeens levensgroot aanwe­zig zijn op momenten dat je het niet had verwacht. En een schaduw werpen op je leven.

Ga maar na: liefde­volle her­in­ne­ringen zijn als warmte en licht van de zon, deugddoend maar ze werpen wel een schaduw en daar­mee moet je nu eenmaal leven. Mis­schien geeft dit goede moed: ‘Liefde houdt niet op waar het leven ein­digt. Het leven is eeuwig­du­rend en de liefde is eeuwig­du­rend. De dood is slechts een horizon en een horizon is niets dan de begren­zing van onze waarne­ming.’ Dit getuigt van leven over de grens van de dood. ‘Liefde houdt niet op waar het leven ein­digt. Het leven is eeuwig­du­rend en de liefde is eeuwig­du­rend.’

Waar zijn onze dier­ba­re over­le­de­nen? Onderweg? Hoe dan? Soms voelen we ineens, alsof een licht opgaat, dat het goed met ze is, dat ze veilig zijn, geborgen, gelukkig. Hier is sprake van een bepaald gevoel, een inner­lijk contact, al is het soms even. Van harte hoop ik dat dit gevoel, dat onze dier­ba­re doden leven, voor ons, kracht geeft om ver­der te gaan. Onuitwis­baar zijn onze over­le­de­nen. We blijven met elkaar verbon­den.

pastor Bertus Bus

Vie­rin­gen

Kijk voor een over­zicht van vie­rin­gen voor Aller­zie­len in het vie­rin­gen­over­zicht:





 

 

Home

Nieuws

Agenda

Contact

Ik wil

 

Mijn kindje laten dopen
De Eerste H. Communie
Het H. Vormsel
Trouwen
Biechten
Ziekencommunie
Ziekenzalving
Uitvaart regelen
Misintentie opgeven
Meehelpen in de parochie
Inschrijven in de parochie
Adreswijziging doorgeven
Doneren
Een kerk gebruiken

Ik zoek

 

Adressen
Jeugdactiviteiten
Gezinsviering
Parochieblad
Kinderpagina
Catechese
Alphacursus
Koor
Begraafplaats
Misboekje
Op Trefwoord

Vieringen

 

Alle vieringen
Alem
Ammerzoden
Hedel
Kerkdriel
Rossum
Velddriel
Zaltbommel
Doopvieringen
Eerste H. Communie
Vormselvieringen
Ouderenvieringen
Oecum. vieringen
Intenties
Vaste vieringen

Sacrament

 

Doop
Eerste H. Communie
Vormsel
Biecht
Huwelijk
Ziekenzalving
Uitvaart

Algemeen

 

Geschiedenis
Franciscus
Pastoraal team
Bestuur
Pastoraatsgroep
Parochieblad
Adressen
Documenten
Tarieven
Veelgestelde vragen
Links
Sociale media
Privacy
Disclaimer