Opstaan in het licht van Pasen
Pasen is voor veel mensen een onbekend feest geworden. Een tijd geleden hoorde ik mijn voormalige stage-pastoor uit Bergeijk vertellen over Pasen. Hij verwees ernaar dat er in Nederland een enquête gehouden is over de betekenis van Pasen.
Voor velen is het een extra vakantiedag, een dag voor familiebezoek met tradities als paaseieren en de paashaas. Ruim 45 procent wist niet dat Pasen een Christelijke feestdag is. Dat Jezus is opgestaan uit de dood, is bij twee derde onbekend; 15 procent denkt bij Pasen aan de kruisiging en dood van Jezus, terwijl dat op Goede Vrijdag wordt herdacht.
Glas-in-loodraam boven het zuidertrancept van de Sint-Janskathedraal van ’s-Hertogenbosch
(foto: Wim Koopman)
Zouden wij het zelf in eigen woorden kunnen uitdrukken wat Pasen voor ons is? Iedere zondag bidden wij in de geloofsbelijdenis: “Die geleden heeft onder Pontius Pilatus, is gekruisigd, gestorven en begraven, die nedergedaald is ter helle, de derde dag verrezen uit de doden”. Sinds wat er gebeurde op het kruis en met de verrijzenis kan niets of niemand ons nog ooit scheiden van Gods zorgzame Liefde. Sinds de zelfgave van Jezus op het Kruis is er altijd een nieuw begin mogelijk. Zelf het aller moeilijkste wat mensen zo definitief bepaald, de dood heeft niet meer het laatste woord. Een ook niet “de dood in de pot” als mensen leven in relatie met een grijze sleur. Dat is zonde. Jammer. Maar ook dat kan keren. Dat is Pasen.
Durf ik dat zelf te geloven? Ieder mens krijgt op zijn levenspad gebeurtenissen of omstandigheden die ons leven heel donker kunnen maken. Wat doen we dan? Waar val ik op terug. Heb ik houvast opgebouwd? Velen vluchten achter de computer weg, achter hun telefoonscherm, in eenzame zelfredzaamheid, in ontmoediging of in werk werk werk. Wie het Paasgeloof heeft, moet weten dat de verrezen en nu levende Heer, ons telkens weer doet opstaan en kracht geeft. Mensen met een paasgeloof zullen weten dat we niet blijvend opgesloten mogen raken in een donker levensgraf, in dingen die we elkaar nadragen, in klaagzucht of zwartkijkerij. Nee, alles wat te zwaar is draagt een stille hunkering van “als de nood het hoogst is, is de redding nabij”. Er is in mensen die geloven in de weg die Jezus is, meer veerkracht dan gedacht. Want wanneer je het niet ziet, is Hij de weg, die je één stap voor is.
Een stap verder gaan is, stap voor stap, de weg omhoog hervinden. Opstaan in heldere kracht is loskomen van opstandigheid. Leven weer opnieuw zoals een kind zich kan verheugen op een dagje Efteling. Leven vanuit de schoonheid van Gods beloften. Hij die getrouw is doet ze gestand. Want na de goede Vrijdag komt midden in de nacht, reeds een vooraankondiging. De paaswake vieren we traditiegetrouw met in een donkere kerk, waarin we de Paaskaars als het enige licht binnendragen. Het lichtpunt dat je ziet, doet je stralen. De Paasmorgen komt. Ook al is het nu nog nacht, de haan kraait al, van een nieuwe morgen. Durf ik dat te geloven en breng ik dat ook in mijn leven in praktijk, dan anticipeer ik op wat ik hoop. Zoals pater Bertus Bus mij eens zijn levensmotto verwoordde: “als je het goede niet ziet gebeuren, begin dan zelf met het goede te doen”.
Dat is Pasen: De Heer is werkelijk verrezen, Hij heeft de dood overwonnen, Hij blijft ons nabij en roept ons op om altijd te kiezen voor het leven, om met Hem altijd op te staan ... en zo ontstaat een authentiek verlangen naar een leven van kleurrijke liefde, die eeuwig wil zijn...
Stefan Schevers pr.
